30 september 2020 | Een klant van mij, een vrouw van eind 20, komt binnen en ik vraag hoe het met haar gaat: ‘op zich wel goed’ zegt ze, ‘maar ik word wel een beetje gek van mezelf dat ik nog steeds niet weet wat ik wil met mijn werk.’ Ik denk aan andere mensen in mijn omgeving die pas na hun 40e of zelfs 50e écht weten wat ze willen in hun leven. Voor mij is eind 20 dus nog ontzettend jong en een prima moment om stil te staan bij wat je echt wil. Ik vertel haar dit, maar ik merk dat het niet echt binnen komt.
Dan begint ze te vertellen: ’toen ik 20 was vond ik ook al dat ik onderhand wel moest weten wat ik zou willen. Als ik daar nu aan terug denk moet ik er eigenlijk een beetje om lachen: 20 jaar! toen had ik alles nog voor me liggen. Mmm…als ik het zo zeg zal ik op mijn 35e wel hetzelfde denken over mijn situatie nu.’ Nu valt het kwartje, ze begint te lachen en zegt: ‘het is inderdaad enkel wat ik tegen mezelf zeg, waardoor ik mezelf zo rot voel.’
We praten nog even verder en ik vertel haar dat ik wel 100 dingen kan opnoemen die ze kan doen om stappen te zetten in haar loopbaan, maar dat ze nu naar mijn idee nog in een ander proces zit en dat ik me afvraag of dat nu dus wel zin heeft. ‘Nee, zegt ze daar ben ik eigenlijk ook nog helemaal niet aan toe. Ik heb echt nog dagen dat ik genoeg heb aan mezelf. Op andere dagen kan ik al wel erg actief zijn en dan wandel ik o.a. graag. Ik heb ook eigenlijk wel het gevoel dat ik stappen aan het zetten ben, maar in een tempo dat voor mij goed voelt.’
Mooi voorbeeld van ‘het is niet de situatie waardoor je je rot voelt, maar de manier waarop je er naar kijkt’. ?
